ZB 33 | 16.08.2022 | Środek życia | Edytor

Weteran Opery Śląskiej

​Życie artysty. Bogdan Kurowski jest weteranem Opery Śląskiej – nie ma w niej artysty z dłuższym stażem. Solistą bytomskiego teatru został w 1984 roku, do pracy przyjmował go dyrektor Napoleon Siess, śpiewał w spektaklach z Andrzejem Hiolskim. Ale występował także w wielu innych teatrach Polski i Europy.

– Bogdan Kurowski dysponuje ładnym i ciemnym w barwie, szlachetnym i nośnym w brzmieniu głosem basowym. Jego szeroki diapazon pozwala mu na wykonywanie partii basa wysokiego (basso cantante), charakterystycznego czy nawet basa niskiego (basso profondo) – pisał o nim Jacek Chodorowski. Wszystko zaczęło się bardzo wcześnie, w rodzinnym mieście artysty. – Urodziłem się w Częstochowie, o takich jak ja Ślązacy mówią „medalikorz” – opowiada Kurowski. Jak pamięta – śpiewał od zawsze, czyli od przedszkola (bynajmniej nie do Opola, ale do sceny Teatru Wielkiego). W 3 klasie szkoły podstawowej miał szczęście i trafił na wspaniałego nauczyciela wychowania muzycznego, który pokazał dzieciom, że nie jest to tylko „śpiewanie” czy „gra na flecie”, ale dziedzina sztuki, którą można (i należy) traktować poważnie.

Skołuba i Don Kichot

A jednak do Szkoły Muzycznej zapisał się dopiero po ukończeniu… zawodówki o specjalności mechanik samochodowy. – Poszedłem do sekretariatu szkoły muzycznej i powiedziałem, że chciałbym komponować albo grać na organach – wspomina Bogdan Kurowski. – Tam mi powiedzieli, że organów nie mają, a kompozycji uczą dopiero na wyższej uczelni. Zaproponowali mi klasę śpiewu. Na egzaminie śpiewałem arię Skołuby, ale już w pierwszej zwrotce… zapomniałem tekstu. Cała komisja podpowiadała mi słowa. Po latach Skołuba w „Strasznym dworze” Moniuszki stał się jego solistycznym debiutem w Operze Śląskiej.

Po Szkole Muzycznej ukończ Akademię Muzyczną w Warszawie. Podczas studiów po raz pierwszy wystąpił na scenie – i to od razu Teatru Wielkiego. Najpierw jako statysta. Pierwszy sezon pracy spędził w Operze Bydgoskiej, ale po roku przyjechał do Bytomia, gdzie na solistę Opery Śląskiej zaangażował go legendarny dyrektor Napoleon Siess. Od 1984 roku, czyli 38 lat jest solistą Opery Śląskiej! Ten staż upoważnia do stwierdzenia, że Kurowski to żywa historia bytomskiej sceny.

Występował w wielu teatrach

Artysta operowy może jednak śpiewać, a nawet „mieć etat”, w kilku etat w kilku teatrach jednocześnie. Dlatego w czasie swojej kariery Kurowski był także solistą Teatru Wielkiego w Łodzi i Opery w czeskiej Ostawie, współpracował ze scenami Warszawskiej Opery Kameralnej (1991-1995), Teatru Wielkiego w Poznaniu (1995-1998 solista Teatru), a także Opery Krakowskiej i Opery na Zamku w Szczecinie. Cały czas jego podstawowym miejscem pracy była jednak Opera Śląska, w Bytomiu też mieszka, można go spotkać na śródmiejskich ulicach, a w każdą niedziele razem żoną udaje się na tradycyjną kawę w jednej z kawiarni w „Agorze”. To ich rodzinny obyczaj.

Aktorstwo też jest ważne

Życie artysty operowego to także podróże i „życie na walizkach”. Kurowski doświadczył tego m.in. w 2008 roku. Śpiewał wówczas Figara w Ostrawie, ale pojawiła się propozycja, aby wykonał partię, o której marzył od dawna, czyli Don Kichota w operze Julesa Masseneta. Tyle, że zaproszenie do realizacji Don Kichota otrzymał z Opery Narodowej w Sofii – stolicy Bułgarii. Z Ostrawy podróżował więc do Pragi, z Pragi do Wiednia, a stamtąd samolotem do Sofii. Bułgarskiego „Don Kichota” pamięta za względów artystycznych i inscenizacyjnych. – Dulcynea wjeżdżała na scenę w czerwonym kabriolecie – wspomina po latach.

Bogdan Kurowski należy do tych solistów, którzy umiejętności śpiewacze łączą z talentem aktorskim. Zwracali na to uwagę liczni recenzenci. Artysta zwraca uwagę, ze dzisiaj śpiewaków właściwie nie uczy się aktorstwa, skupia się na kształceniu ich głosów. Tymczasem opera to teatr operowy, a nie tylko koncert.

Kurowski jest również kompozytorem. W 2016 roku w bytomskim kościele pw. Świętej Trójcy odbyła się światowa prapremiera jego „Requiem”, które poświęcił pamięci Sławomira Książka – artysty i pedagoga związanego z Operą Śląską, od którego Kurowski wiele się nauczył. Bogdan Kurowski ma też pewną teatralną pasję-tajemnicę. Otóż amatorsko zajmuje się także… charakteryzacją. Uczył się tej sztuki w Teatrze Wielkim, potrafi samodzielnie wykonać makijaż sceniczny i często nie korzysta z usług charakteryzatora. Opowiada anegdotę, że w Sofii sam „zrobił się” na Don Kichota. Bułgarska charakteryzatorka poprosiła go, żeby mogła powiedzieć, że to jej praca. W ten sposób chciała zasłużyć na pochwałę dyrektora. – Oczywiście wyraziłem zgodę – śmieje się artysta.

W jednym Bogdan Kurowski jest niezwykle skrupulatne – prowadzi bardzo dokładną statystykę swojej kariery artystycznej. Do tej pory wystąpił w 2678 spektaklach, z czego w 2500 jako solista. Jego 2500 przedstawienie solistyczne miało miejsce podczas lipcowego tournée Opery Śląskiej w Estonii. To tak jakby przez 7 lat codziennie wieczorem występował na scenie. Jak długo Kurowski zamierza pracować? – Jak się ma głos, to się śpiewa do końca życia – mówi solista. – Jak człowiek przestaje pracować, to życie zaczyna mu się wymykać. (m)

Komentarze:

Jeszcze nie ma komentarzy - możesz być pierwszy.

Pani/Pan

Adres e-mail

Komentarz

Zapamiętaj moje dane
Powiadom mnie o nowych komentarzach

Wpisz tekst z obrazka: